Informacje o studiach
Studia służą przekazaniu wiedzy w zakresie historii form teatralnych, gatunków i konwencji inscenizacyjnych dawnych i współczesnych, stylów gry aktorskiej, teorii gry aktorskiej. Przekazują wiedzę o instytucjach życia teatralnego oraz zasadach dotyczących prawa autorskiego i własności intelektualnej. Studenci zyskują też orientację w najważniejszych zjawiskach w teatrze współczesnym. Poznają pojęcia z zakresu performatyki oraz dotyczące historii dramatu polskiego i powszechnego, a także gatunków dramatycznych. Stają się świadomi powiązań pomiędzy różnymi dyscyplinami sztuk.
Nasze studia umożliwiają też wykształcenie umiejętności zapamiętywania i opisywania istotnych elementów/aspektów oglądanego spektaklu, zwłaszcza umiejętności jego interpretowania. Student zyskuje sprawność w posługiwaniu się poprawnym językiem polskim w różnych stylach oraz językiem obcym na poziomie B2 i umiejętności korzystania z obcojęzycznych materiałów oraz pisania tekstów w języku obcym. Potrafi samodzielnie poszukiwać informacji i materiałów, sporządzać bibliografię. Studia z Wiedzy o teatrze mają też na celu rozbudzenie zainteresowania bieżącym życiem teatralnym i kulturalnym, zaangażowania w propagowanie i organizowanie rozmaitych przedsięwzięć związanych z życiem teatralnym oraz uwrażliwiać na różne aspekty teatralności i performatywności w życiu społecznym.
Wykład Teatr i dramat europejski 1 (antyk-renesans) jest poświęcony przemianom teatru od starożytności po czasy renesansu, interpretacji dramatów oraz analizie zachowanych dokumentów ikonograficznych odnoszących się do przedstawień teatralnych.
Zajęcia są w całości poświęcone historii dramaturgii starożytnej Grecji i Rzymu. Sporo czytamy, ale przede wszystkim dużo rozmawiamy, bo każdy z zachowanych tekstów traktujemy jako zaproszenie do dyskusji. Próbując rozszyfrować znaczenia ukryte między wersami staramy się zrozumieć autorów, którzy tworzyli 2500 lat temu. Czym był dla nich teatr? Jakie tematy były dla nich ważne? Czy stworzone przez nich fabuły mogą być atrakcyjną propozycją dla współczesnego teatru?
W trakcie wykładu interesować nas będą drogi rozwoju teatru w Europie od końca XVIII do końca XIX wieku, a więc w okresie, kiedy utrwaliła się formuła teatru ogólnie dostępnego, masowa widownia miejska, wyłoniła się niespotykana dotąd wielość gatunków dramatyczno-scenicznych i typów scen (od rozrywkowo-popularnych po elitarne i studyjne), ugruntowała swoje istnienie prasa teatralna, a nawet teatralna powieść. Teatr stał się medium o dużym znaczeniu, aktor/aktorka – gwiazdą i organizatorem zbiorowej wyobraźni. Wydaje się, że aby zrozumieć naszą współczesność, trzeba wrócić do wieku XIX – i to właśnie robimy na tym wykładzie.
O przedsięwzięciach Wielkiej Reformy. O teatrze w służbie ideologii i ezoteryki w I połowie XX wieku. O przedwojennej i powojennej dramaturgii oraz o Drugiej Reformie Teatru.
Ćwiczenia poświęcone są historii teatru i dramatu polskiego w okresie 1765-1860, ze szczególnym uwzględnieniem komedii oświeceniowej i dramaturgii romantyzmu krajowego. Poznajemy twórczość zapomnianych autorów (m.in. Franciszka Bohomolca, Franciszka Zabłockiego, Jana Drozdowskiego, Józef Korzeniowskiego), czytamy dawne dramaty, by przyjrzeć się sposobom konstruowania postaci, akcji, dialogu, rodzajom i funkcji komizmu oraz prezentowanej w nich wizji świata.
Tematem zajęć jest próba naszkicowania genealogii zwrotu performatywnego w polskim teatrze. Punktem wyjścia są najnowsze teorie i praktyki zwrotu performatywnego w sztuce, w toku zajęć cofamy się w lata 60. i 70. XX wieku. Rozmawiamy o takich neoawangardowych teoriach i praktykach teatralnych, literackich i artystycznych, które wyrosły z przekonania o konieczności przekroczenia dotychczasowych paradygmatów estetycznych i politycznych, kierując się postulatami partycypacji i demokratyzacji, interdyscyplinarności, zespołowości, pragnieniem zarwania z modelem teatru reprezentacji.
Jak sama nazwa wskazuje zajęcia mają charakter praktyczny. Spotykamy się wspólnie w sali teatralnej 74 i tworzymy szeroko rozumiany teatr. Często jest to dobra zabawa, masa teatralnych etiud, zabaw, improwizacji, zarówno ruchowych jak i tekstowych. Gramy, piszemy, śpiewamy, po prostu tworzymy sztukę. To Ty wybierasz w jakiej funkcji występujesz na tych zajęciach, możesz być aktorem, reżyserką, scenografem, dramaturżką, dramatopisarzem albo artystką wizualną. Znajdzie się miejsce dla każdego i każdej.
Przedmiotem wykładu jest prezentacja podstawowych pojęć z dziedziny wiedzy o człowieku jako twórcy kultury i jako tym, który porozumiewa się drugim za pomocą wytworzonych obiektów. Od „rytów przejścia” Arnolda van Gennepa, poprzez myśl antropologiczną Bronisława Malinowskiego, Jamesa Frazera i Claude’a Lévy-Straussa przenikniemy do najnowszych idei antropologii kulturowej będącej osiągnięciem Judith Butler i wielu nowych fal feminizmu.
Zajęcia o zmieszaniu polityki, historii, kultury, obyczajowości, teatru w czasach wojny i PRL-u.
Ćwiczenia warsztatowe poświęcone są analizie i interpretacji przedstawienia teatralnego na przykładzie konkretnych realizacji teatralnych. Omawiamy najciekawsze zjawiska teatru współczesnego, oglądamy spektakle, czytamy recenzje i dyskutujemy.
Borczucha, Bela…
Na początku wszystkich moich zainteresowań był obraz, poznawany najpierw na kółku plastycznym, później fotograficznym od wczesnych lat szkoły podstawowej. Kiedy na studiach doktoranckich badałam teatr warszawski w XIX wieku, zobaczyłam, że ten teatr można nie tylko opisać, ale też pokazać na rycinach i fotografiach. Tak narodziła się fascynacja fotografią teatralną, od samego początku pojawienia się tego zjawiska w drugiej połowie XIX wieku aż po współczesność. Moimi badaniami i zainteresowaniami dzielę się podczas rocznego kursu Ikonografia teatralna, gdzie poznajemy świat teatru zapisany na obrazie. Zaczynamy naszą podróż bardzo powoli, od elementów historii sztuki, następnie poznajemy historię i teorię fotografii, badamy relacje, punkty przecięcia świata fotografii i teatru, aby następnie poznawać zjawisko fotografii teatralnej od jej początków aż po najnowsze trendy, które śledzimy dzięki współpracy z Konkursem Fotografii Teatralnej w Instytucie Teatralnym w Warszawie. Kurs inspiruje do uczestnictwa w bieżącym życiu kulturalnym, uczestnictwa w wystawach i wydarzeniach w galeriach oraz muzeach, szczególnie w Muzeum Fotografii w Krakowie.
Program wykładu obejmuje przede wszystkim historię polskiej scenografii XX i XXI wieku, widzianą w kontekście przemian europejskiej i światowej inscenizacji. Obok wyłonienia najważniejszych zjawisk (od reformy obrazowo-malarskiej przełomu XIX i XX wieku, poprzez konstrukcję sceny do rozsadzenie pudła scenicznego i scenografii wyruszającej w teren) daje szansę by przyjrzeć się wybitnym, indywidualnym dokonaniom plastyków teatralnych. Jest okazją do poznania różnych modeli przestrzeni teatralnej, wyrobienia umiejętności analizy obrazów scenicznych i kompetencji w zakresie interpretowania ikonografii teatralnej.
Tematem zajęć jest splot kulturowych, prawnych, ekonomicznych i ideologicznych uwarunkowań działalności artystycznej w polu teatru i sztuki. Związek teatr-sztuka-polityka jest rozpatrywany pod kątem pytań o: cenzurę w sztuce i teatrze po 1989 roku; gatunki cenzury i jej rozumienie; związek teatru i sztuki z demokracją; modele społecznego zaangażowania teatru i sztuki.
Rewolucja, której – jak informuje tytuł słynnego spektaklu Teatru 21 – nie było, od lat odmienia teatr w Polsce i na świecie. Na zajęciach przyglądamy się różnorodności form i tematów podejmowanych przez artystki i artystów z niepełnosprawnościami, którzy tworząc sztukę jednocześnie walczą o swoje prawo do bycia słyszalnym i widzialnym. Czy teatr jest miejscem inkluzywnym i dostępnym?
Kurs ma charakter wykładu, podczas którego wybrane kwestie analizowane są na podstawie prezentowanych projekcji oraz w odniesieniu do literatury przedmiotu. Tematyka kursu dotyczy współczesnego (XX-XXI wiek) teatru i tańca europejskiego i amerykańskiego interpretowanego w szerokiej perspektywie mediów, wizualności i audytywności (teatr multimedialny, sztuka wideo, audio art, radio art, teatr w internecie, teatr w wirtualnej rzeczywistości) a także performatywności. Transmedialność spektakli analizowana będzie zarówno w perspektywie historycznej (od awangardowych początków po teatr postdramatyczny), jak poprzez współczesne teorie wybitnych badaczek i badaczy (R. Barthes, G. Didi-Huberman, M. Carlson, R. Schechner, C. Balme, H.T. Lehmann, E. Fischer-Lichte, S. Dixon, P. Auslander, A. Jelewska, M. Sugiera, M. Hopfinger).